Oud Zuylen 1 ontsnapt aan nederlaag

(door Jo Drijver) Wat een drukte in een voormalige kerkzaal van het Woestduincentrum in Amsterdam, het nieuwe onderkomen van Caissa en Amsterdam West. In de kerkzaal de volgende wedstrijden: Caissa 1 – DD (eerste klasse), Caissa 2 – De Wijker Toren en Caissa 3 – HWP Haarlem (tweede klasse), Caissa 4 – Oud Zuylen 1, Caissa 5 – Staunton en Caissa 6 -De Wijker Toren 2 (derde klasse). In de kelder speelde Amsterdam West tegen Apeldoorn 2 en Laurierboom-Gambiet tegen HSG. Zo’n grote hoeveelheid wedstrijden is op zich wel gezellig maar het is erg onrustig. De hele middag lopen er spelers te drentelen door de zaal, is er net als bij ons een bar en zitten de spelers in een beperkte ruimte waarbij je nauwelijks tussen de wedstrijden door kunt lopen. Bovendien zijn het vrij kleine tafeltjes waar net het bord en de klok op kunnen staan. Overigens wel begrijpelijk dat schaakclubs uit moeten wijken naar goedkope zalen in afgelegen wijken. Gelukkig zijn de omstandigheden voor alle teams hetzelfde en ik wil het dan ook niet vergelijken met voetbalclubs waarbij de ene op gras speelt en de ander op kunstgras.
De reis verliep voorspoedig en iedereen was ruim op tijd voor het appèl aanwezig. De start van de wedstrijd was daarentegen niet zo voorspoedig. Al na korte tijd stond Wout achter zijn bord als een wassen beeld. Zijn laatste zet was een ‘grafzet’ zoals dat werd omschreven hetgeen hem een stuk kostte. Hij ‘rende’ een paar maal door de zaal om van de schrik te bekomen en zijn emoties te verwerken om vervolgens zijn tegenstander de hand te schudden. Dat is iets dat je allemaal een keer overkomt in je schaakloopbaan. Volgens ingewijden word je daar hard van maar op zo’n moment zak je door de grond en hoop je dat de anderen het vervolgens nog goed zullen maken.
Dat viel echter zwaar tegen. Aan de bovenste borden ging het moeizaam. Marcel moest in de verdediging, Dirk werd min of meer opgesloten en zelfs Jaap zag geen voordeel. Alle drie de partijen werden dan ook remise waarbij ik vooral blij was met die van Dirk. Wit ‘beschikte’ over de open c-lijn en een groot ruimtelijk overwicht terwijl het paard van Dirk niet uit de stal naar buiten kon.
Intussen was er bij Frans iets misgegaan. Hij speelde rustig en geconcentreerd en deed de ene na de andere goede zet. Toen zijn tegenstander een stuk offerde ging Frans kennelijk wat sneller spelen waardoor hij de beste verdediging mistte en volgens zijn tafelgenoten de winst aan zijn neus voorbij ging. Ik begreep dat analyses het vermoeden bevestigden (3½ – 1½ achter). Onze voorzitter is de laatste tijd vreselijk uit vorm maar ging er gisteren fris en fruitig tegenaan. Offerde hij een pion of gaf hij hem gewoon weg? Gelukkig won hij het pionnetje terug om vervolgens ten aanval te trekken. Zijn tegenstander, voormalig politicus Roel van Duijn, vond niet meer de beste zetten, trapte in een gemene val en werd vervolgens ‘opgebracht’.
Restten de partijen van Carol-Peter en Ton Mackaaij (invaller op alle niveaus). CP stond ogenschijnlijk niet zo lekker. Volgens hemzelf viel het nog wel mee omdat zwart met een inactieve loper speelde of liever gezegd niet kon spelen. Met daverende klappen zetten hij de torens op de a-lijn hetgeen zijn tegenstander mogelijk wat schrik inboezemde. Toen de rookwolken waren opgetrokken, werden de stukken in de beginstand gezet. Op het laatst had de Amsterdammer een volle toren weggegeven en was de stand in evenwicht. Vervolgens trok Ton alle aandacht. Beide spelers in hevige tijdnood. Dan zie je pas hoe belangrijk het is dat er na iedere zet een halve minuut bijkomt. Het is nog wel even wennen wat dat betreft, want de zwartspeler, toch al onder de indruk van b4, raakte enigszins in paniek, zette de klok stil en vroeg de teamleider hoe het nu precies zal met de klok en de tijdsverdeling. Ton was gelukkig niet afgeleid, herhaalde wat zetten en de vrede werd alsnog getekend. Het eerste bleef ongeslagen en deze wedstrijd was op het nippertje gered.