Schaakclub Oud Zuylen heeft in de loop der jaren op veel locaties gespeeld. Het is niet zo eenvoudig om dit verleden precies te reconstrueren. Zo vermeldt het jubileumboekje van 1996 onvolledige of foutieve gegevens. Dus nader onderzoek is gewenst en aanvullingen zijn zeer welkom.
Vanaf de oprichting van de club in 1936 werd er gespeeld in gebouw ELIM, ook wel het Evangelisatiegebouw genoemd. Dit lag aan de Daalseweg 169 in Zuilen, toen nog Daalscheweg. Dit gebouw bestaat niet meer.
In 1942 was er sprake van problemen met de verduistering van het speellokaal en daarom zocht men een geschiktere plek. Aan het begin van het seizoen 1943-1944 was de zaal aan de Daalseweg helemaal niet meer beschikbaar en verhuisde Oud Zuylen naar de gymnastiekzaal van de school aan het Bisschopsplein in Zuilen. Daar staat nog altijd de Chr. Basisschool de Piramide. Het is niet bekend of (een gedeelte van) het huidige gebouw er in 1943 ook al stond.
Dan komt er een nog slecht gedocumenteerde periode, van eind jaren veertig tot ongeveer 1954. Er zijn twee speellocaties (waarvan niet duidelijk is welke eerst kwam): het Ludgeruszaaltje achter de Ludgeruskerk in Elinkwijk. Deze kerk is begin 1977 afgebroken. En het SEB-gebouwtje aan de Wattlaan 10. Dit werd in november 1952 geopend en staat er nog altijd. SEB staat voor Stichting Elinkwijks Belang.
Waarschijnlijk in 1954, na de fusie met Personeelsvereniging Werkspoor Utrecht, verhuist de club naar het Ontspanningsgebouw van Werkspoor, gelegen aan de Vlampijpstraat 74, voorheen Julianaparklaan 2. Het gebouw van architect M. Duintjer dateert uit 1939.
“Waar het de wensch was, ook diversen vereenigingen der gemeenschap van Zuilen een gastvrij onderdak te bieden, werd de hoofdingang
buiten de afsluiting van het fabrieksterrein gelegd. Een klein zaaltie op den beganen grond met eigen stoelenberging, biedt plaats aan kleuterklasjes, cursussen en kleinere bijeenkomsten; de grootere zaal boven, ontvangt kantoorpersoneel bij de lunch, naai-, knip- en kookcursussen voor de huisvrouwen, schaakclubs en bijeenkomsten van allerlei aard in den avond.” (M. Duintjer in: Forum nr. 1, jaargang 1946)
De afdeling Rolma (Rollend Materieel) van Werkspoor werd in 1972 definitief gesloten. Oud Zuylen zou nog tot 1 juni 1974 in het Ontspanningsgebouw blijven spelen. Laten zaten er een Turkse culturele vereniging, een evenementenbureau en een zaalverhuurbedrijf in het pand.
Vanaf 1 juni 1974 tot 2003 speelde Oud Zuylen in de katholieke Blijde Boodschapkerk aan de Marokkodreef 3 in Overvecht. Schaakclubs waren wel vaker in kerkgebouwen gehuisvest, en nog steeds, maar de samenwerking tussen Oud Zuylen en de Blijde Boodschap bleek een vruchtbare: met 29 jaar een record (na 20 jaar Ontspanningsgebouw). Ook al is de beoefening van de schaaksport voor de meeste mensen een aardse aangelegenheid – zo mocht er aanvankelijk tijdens speelavonden gewoon in de kerk worden gerookt. Later werd dat pas na 22.00 uur en op zeker moment mocht het binnen helemaal niet meer.
Zoals eerder bij de sluiting van Werkspoor werd de agenda van Oud Zuylen bepaald door maatschappelijke ontwikkelingen: als gevolg van de ontkerkelijking nam het aantal katholieken af en werden verschillende parochies samengevoegd tot één parochie voor Overvecht, te weten in de H. Geestkerk. Met een eucharistieviering op 28 december 2003 werd het tijdperk Blijde Boodschap afgesloten. De naam Blijde Boodschap bleef evenwel voortbestaan. Op zondag 30 januari 2005 werd het gebouw in gebruik genomen door de Chinese Christelijke Gemeenschap, die de naam wilde blijven gebruiken. Het vrij onopvallende gebouw staat er nog altijd.
In de periode van de Blijde Boodschap werden de thuiswedstrijden van het eerste team op zaterdag gespeeld in het toenmalige dienstencentrum aan de Prins Bernardlaan.
Van 2003 tot 2011 maakte Oud Zuylen gebruik van de faciliteiten van Sporthal Zuilen aan de Burg. Norbruislaan, tot aan het moment dat dit gebouw in 2011 zou worden afgebroken en de club dus noodgedwongen moest verhuizen.
Oud Zuylen verhuisde in augustus 2011 naar de bovenzalen van The Colour Kitchen, Prinses Christinalaan 1, een restaurant dat gevestigd is in de voormalige Christinaschool (1924, architect: J. v. Dillen, gebouwd in de stijl van de Amsterdamse School).
Dit gebouw maakt deel uit van Het Vorstelijk Complex, dat zijn naam ontleent aan twee inmiddels met elkaar verbonden schoolgebouwen, de Christinaschool en de Beatrixschool, indertijd gebouwd aan de As van Berlage. Architectonisch en stedenbouwkundig heel interessant, maar de clubcultuur van Oud Zuylen en de commerciëlere inslag van The Colour Kitchen bleek geen goede combinatie en al na een half jaar volgde een nieuwe verhuizing.
SCU De Rode Loper speelde al op woensdag in het Huis aan de Werf, zoals het toen nog heette, in de zaal van de onafhankelijke Stichting Dijckzigt. Oud Zuylen kon daar terecht voor de dinsdagavonden en de KNSB-zaterdagen. Vanaf januari 2012 is dat nog altijd de speellocatie van Oud Zuylen, ook al veranderde de naam van het gebouw na een paar jaar in Het Huis Utrecht. Het gebouw is alweer een voormalige school: na de locatie aan het Bisschopsplein en de voormalige Christinaschool, verhuisde de club naar in de voormalige Regenboogschool.
We gaan terug naar de negentiende eeuw. Uit een document uit 1858 blijkt dat op de plaats waar de Boorstraat op de Amsterdamsestraatweg uitkomt, een tolhuis stond. Het Huis Utrecht aan de Boorstraat 107 is in 1896 gebouwd als schoolgebouw onder architectuur van de Dienst Gemeentewerken. Het moest dienen als openbare lagere school van de 1e soort. De bouwstijl is neo-renaissancistisch. Het was een van de drie hoekscholen in Utrecht (de andere bevonden zich op Koekoeksplein 2a en Poortstraat 73). De klaslokalen van het L-vormige gebouw lagen aan de straatzijde. De speelzaal is dus een oud klaslokaal. Het buurhuis op nr. 109, aan de kop van de vleugel aan de Boorstraat, was de woning van de hoofdonderwijzer. Thans is het een woonhuis.
Misschien heeft u zich wel eens afgevraagd waarom Het Huis Utrecht zo’n hoog huisnummer heeft, namelijk 107. En dat voor een kort straatje als de Boorstraat waar slechts een handjevol huizen staan. De reden is dat de Boorstraat vroeger veel langer was: hij begon bij de Daalsetunnel, zoals goed te zien is op een Falkplanplattegrond uit 1970.
Zoals uit een bouwplan uit 1883 blijkt, was de situatie daarvoor weer anders. De Boorstraat werd vanaf het centrum volgebouwd – traditiegetrouw lag nr. 1 aan de kant van het stadhuis – en het gedeelte waar Het Huis staat, heette aanvankelijk Verlengde Boorstraat.
In oude NS-terminologie was “Utrecht Landstraat” het “opstelterrein” ten noordoosten van Utrecht Centraal. Het opstelterrein is vernoemd naar de voormalige Landstraat die op die plaats lag. De Boorstraat was vroeger dus een volwaardige straat. In de jaren negentig zijn de lage nummers tot aan Het Huis Utrecht afgebroken. Alleen de huisnummers 107, 109, 111,114 en 116 bestaan nog.
De nieuwbouw aan de Spijkerstraat werd doorgetrokken tot het laatste restje Boorstraat. Slechts het anonieme fietspad langs het spoor herinnert nog aan de ooit levendige straat.