Een bietje dolle in Rusmolle

(door Alwin van Ee) Wij van klas 6F werden er weer eens op uitgestuurd om orde op zaken te stellen in onze overwegend Brabantse poule. Ditmaal was Rosmalen aan de beurt, oftewel ‘Rusmolle’ zoals ze dat daar uitspreken. Locatie was Café d’n Beer in de Dorpsstraat. Leo had ons tevoren gewaarschuwd dat de zaken er vreselijk uit de hand kunnen lopen: in de zomer van 2016 had daar een grote vechtpartij plaatsgevonden, compleet met gewonden en politiehonden. Wij waren dus op het ergste voorbereid, maar toen we op de plaats delict arriveerden, bleek het een uitermate gemoedelijke spelletjeskroeg te zijn, waar mensen geanimeerd aan het darten en biljarten waren. Ook op de ruime schaakzaal was niets aan te merken. De tafels waren breed, het materiaal was prima en de Brugse Zot uitstekend te drinken.

Schaken in d’n Beer dus. Dat deed me denken aan een oud verhaal van Jaap Amesz. Tijdens het Hoogoventoernooi gaf Rob Hartoch enkele malen een simultaan. Hartog, niet bepaald de dunste man ter wereld, noemde dit ‘Schaken tegen de beer’. Jaap Amesz (ook bekend als Terror Jaap, evenmin een mager sprietje) schoof een keer aan. Rob begroette Jaap met de woorden: ‘Ik dacht dat IK de beer was!’

Terug naar Rosmalen. Pascal was het eerst klaar met zijn partij. Bij hem gebeurt het heel vaak dat tegenstanders beginnen te sidderen en te beven, paniekzetten doen of keihard blunderen. Zo ook te Rosmalen. Toevallig had Pascal dezelfde variant al eens in een rapidpartij tegen Leo op het bord gehad en was dus goed voorbereid. Met 4 uit 4 is Pascal aardig op weg om de Peterscup binnen te halen.

De vreugde van het eerste punt werd evenwel spoedig getemperd door een nul van Rens, die een Siciliaan om zeep wist te helpen. Het was het type stelling waarin je, als je d5 kunt spelen, het ook met de lichtsnelheid dient te doen. Dat verzuimde hij, met de enige OZU-nul als resultaat.

De tegenstander van Leo ging naar het toilet en onze held sloeg een ongedekte loper op g6. De man kwam terug, tuurde zonder te noteren een volle minuut naar het bord en vroeg: ‘Waar is mijn loper gebleven?’ ‘Hier!’ zei Leo en wees naast het bord. Niet veel later konden we een 1 voor Leo opschrijven. Intussen zat Judith een lesje dubbel toreneindspel te geven. Ook Harry won. Ronald, Bert en uw verslaggever moesten gedrieën met de witte stukken in remise berusten. Ik probeerde de lol er nog in te houden door in een iets minder staand eindspel een paard voor drie pionnen te offeren. De zwartspeler bleek echter een taaie verdediger te zijn. Enfin. Met 5½ punt op zak konden we zeer tevreden zijn.

We vonden dat we wel een etentje hadden verdiend. Een van de Rusmollenaren ried ons Eetcafé De Likkepot aan, eveneens in de Dorpsstraat. De naam van dit etablissement beloofde niet veel goeds, maar ook hier gold: niets is wat het lijkt. Het was een heel gezellige tent, zeker toen wij er eenmaal waren. De kipsateetjes en hertenbiefstukjes vonden gretig aftrek, al of niet besprenkeld met een wijnarrangementje dan wel hoppig biertje (‘hop doet leven’ is een oud Brabants gezegde). Er ontstond enige discussie of de biefstukjes afkomstig waren van de Oostvaardersplassen en of het geserveerde diertje een ree dan wel een damhert was. Ik riep nog dat ik alleen schaakherten eet, maar dat deze ondersoort helaas nog niet uitgevonden is. Enfin. Het leven in de Dorpsstraat is goed.

15 december 2018, ronde: 4