[Door: Ed van Eeden] Op 3 februari is Dick Staleman overleden. Hij is 82 jaar oud geworden.
Dick kwam eind jaren zestig met zijn vrouw en twee jonge dochters in Nieuwegein wonen. In Rotterdam, hun eerdere woonplaats, ging het gezin vaak naar Diergaarde Blijdorp. Daarom vroeg een van zijn dochters na de eerste Nieuwegeinse weken: ‘Pap, waar zijn hier de leeuwen eigenlijk?’
Bij verzekeringsmaatschappij AMEV had Dick een baan waarvoor hij regelmatig naar Europese hoofdsteden vloog om overleg te plegen. Bij KLM had het bedrijf daarvoor een regeling getroffen die hem in staat stelde om zelfs met volgeboekte vliegtuigen mee te kunnen: dan werd er een plaats voor hem vrijgemaakt, desnoods ten koste van een andere passagier.
Ook Jo Drijver werkte bij AMEV. Hij was erg actief in het ronselen van schakers onder zijn collega’s. In de jaren zeventig traden daardoor onder meer Louis Hijwegen, Harry Thörig, Wim la Maitre toe tot Oud Zuylen. De meeste leden van deze AMEV-clan hebben ook bestuursfuncties vervuld.
Zo ook Dick. Hij werd op 1 juli 1970 Oudzuylenaar en was van 1974 tot 1993 bestuurslid: eerst zes jaar als tweede secretaris (toen bestond die functie nog), daarna zes jaar als vice-voorzitter en ten slotte zeven jaar als voorzitter. Daarna trad hij terug, omdat hij enkele jaren na zijn scheiding naar Harderwijk verhuisde en minder vaak op de club aanwezig kon zijn. Vanzelfsprekend werd hij benoemd tot erelid.
Dick had grote waarde voor de club, als ijverig organisator en doortastend regelaar. Bij grotere en kleinere problemen greep hij snel en adequaat handelend in, met grote tact en altijd met respect voor alle betrokkenen.
Jo en hij, het vaste duo, waren beurtelings wedstrijdleider en teamleider van het eerste achttal. Wanneer we bondswedstrijden speelden in Dienstencentrum Mariëndaal, reed Dick het speelmateriaal en de ingekochte dranken heen en weer. Ook regelde hij dat er voldoende barpersoneel ter plekke was: Wil Drijver, Dicks tweede vrouw Jobina, Marjo Olij en mijn vrouw Karin wisselden elkaar af achter de koffietafel bij de zaterdagse teamwedstrijden.
Ook had Dick elk jaar wel een van de SGS-teams onder zijn hoede. Daarnaast assisteerde hij bij toernooien en speciale wedstrijden. Voor het clubblad schreef hij talloze verslagen en artikelen.
In Harderwijk werd Dick ook lid van de plaatselijke schaakclub. Kenmerkend voor hem is dat hij in zijn nieuwe woonplaats ook optrad als gids bij historische stadswandelingen.
Na zijn pensionering heeft hij samen met Jobina cursussen verzorgd in computergebruik voor senioren: omgang met Windows, Word, Internet en het samenstellen van online fotoboeken. Daarvoor schreven ze zelf ook handzame handboeken in groot lettertype.
Ook toen de afstand tussen Harderwijk en Utrecht bezwaarlijk begon te worden, bleef Dick betrokken bij Oud Zuylen, al kwam hij vanaf begin 2000 niet meer naar wedstrijden. De dood van Jobina, in 2012, heeft hem hard geraakt. Kort daarna kreeg hij de diagnose dat hij de ziekte van Parkinson had.
Hij vond het heel erg dat hij niet meer kon autorijden en daarna zelfs niet meer naar de schaakclub kon. In het verzorgingstehuis, waarin hij werd opgenomen toen hij niet meer zelfstandig kon wonen, was niemand van zijn schaakniveau. ‘Dat was moeilijk voor hem, want schaken was zijn lust en zijn leven,’ zo vertelde zijn dochter Emily me. Daarom was hij ook zo trots op de gouden KNSB-speld, die hij in 2020 kreeg ter ere van zijn vijftigjarig lidmaatschap van de club.
De laatste maanden takelde Dick hard af en kon hij steeds minder. Begin dit jaar overleefde hij nog corona, maar daarna ging het snel slechter, tot hij op een wolk van pijnstillers en sedatieven weggleed.
Met Dick raken we een echte clubman kwijt, die enorme verdiensten heeft gehad voor onze vereniging. Het wordt daarboven druk met steeds meer oud-clubgenoten.
Ed van Eeden
