Siegbert Tarrasch (Breslau, 5 maart 1862 – München, 7 februari 1934) was een Duits arts en schaker. Hij legde het accent op de opening: hierbij was snelheid geboden en hij gaf degene die het eerst zijn stukken ontwikkeld had de meeste kansen. Hij won veel partijen, was evenwel niet opgewassen tegen de grote Emanuel Lasker. Laat onderstaande partij voor zich spreken. Bertrand is de auteur.
Afgelopen dinsdag ben ik voor het eerst als speler met uw openingssysteem in aanraking gekomen. U bent natuurlijk al jaren dood, maar regeert wel over uw graf. Mijn tegenstander, de nobele heer Wout van Veen verleidde mij uit een Engelse opening met e6, naar de Zweedse (of eigenlijk Folkestone) variant van uw opening. Hij schoof zijn pion naar c4 en ik was op zijn Engels al gefianchetteerd. Uw ex-concurrent Nimzowitsch zal het blij aanschouwd hebben. Ik pakte het wat tam aan (snel e4 in het middelspel was beter). Vele groten zoals Euwe, Rubinstein en Petrosian hebben met wit al hun tanden gezet. Ik volgde het voetspoor dus van groten. We laveerden door het middenspel. Ik vond het maar zo, zo, met die openlijnen en mooie druk op het centrum. Mijn tegenstander vertelde na afloop dat hij met dit systeem al menig witspeler omgelegd had. U als arts vond daar natuurlijk weer het uwe van.
Beiden, ik en mijn opponent lieten wat steekjes vallen (ik had op dameruil met Da3 moeten aansturen, pion op e3, f3 en daarna rustig e4 met een duidelijke plus) en zwart had een gaatje moeten maken met g6 na al het geruil in het centrum. Zwart had in die fase wat voordeel gehad. Kortom we kwamen in een vier toreneindspel. Hier had mijn tegenstander uw regel moeten volgen en zijn torens achter zijn vrij pion moeten zetten. Uw lessen zijn vandaag nog actueel.
Of u gevoel voor esthetiek had, weet ik niet. Ik als wiskundige vond de stelling na 35.Ta5 wel prachtig zo met die torens van wit die de zwart koning gevangen houden. Dan is het ook al wel remise.
Dank aan mijn tegenstander om weer eens in de schaakgeschiedenis te moeten duiken
Remise!